برترين‌ها: به مدت يك سال در اواخر دهه ۱۹۸۰، يك هتل پنج ستاره هفت طبقه روي تپه دريايي جان برور، در ۷۰ كيلومتري ساحل تاونزويل در كوئينزلند استراليا شناور بود. اين هتل ۲۰۰ اتاق، يك باشگاه، يك سونا و دو رستوران عالي غذاهاي دريايي داشت و بيرون هتل، يك زمين تنيس شناور بود. اين هتل چنان ابتكار نويي بود كه بسياري از ساكنان تاونزويل كه سنشان قد مي‌دهد، هنوز خاطرات آن را به خوبي به ياد دارند.

ايده اين تفريحگاه چهارفصل زاده ذهن «دوگ تاركا» بود كه قصد داشت هتلي روي ديواره بزرگ مرجاني بسازد كه گردشگران هميشه به آن دسترسي داشته باشند. نقشه اصلي اين بود كه سه كشتي تفريحي به طور دائم در اطراف اين ديواره مرجاني لنگر بيندازند، كه غيرعملي به نظر مي‌رسيد. تا اينكه مواجهه اتفاقي با يك شركت سوئدي كه متخصص ساخت خوابگاه‌هاي شناور براي سكو‌هاي نقتي بود، اين ايده را به يك مركز تفريحي شناور تغيير داد.

اين هتل توسط يك شركت سنگاپوري ساخته شد و چون قرار بود در جايي قرار بگيرد كه از لحاظ محيط زيستي حساس بود، بايد ويژگي‌هاي زيادي را رعايت مي‌كرد كه مطابق با استاندارد‌هاي سختگيرانه پارك دريايي ديواره بزرگ مرجاني باشد. مثلا اينكه از هيچ رنگ سمي روي بدنه اين هتل نبايد استفاده مي‌شد. هيچ زباله‌اي نبايد در آب‌هاي اطراف آن تخليه مي‌شد. فاضلاب و تمام زايدات مايع تصفيه شده و آب استريل حاصل، چندين كيلومتر دورتر از ديواره ريخته مي‌شد. زباله‌ها هم به خشكي برده مي‌شدند.

اين هتل در سال ۱۹۸۷ با هزينه ۴۰ميليون دلار ساخته شد. اما اختلاف قراردادي با شركت كشتي‌ساز سنگاپوري تحويل آن را تا ژانويه سال بعد به تعويق انداخت. سپس هتل گرفتار يك گردباد شد كه افتتاح آن را دوماه ديگر عقب انداخت. وقتي اين هتل در نهايت در ماه مارس افتتاح شد، بازار گردشگري زمستاني نيمكره شمالي را از دست داده بود. اين تاخير‌ها باعث شد ميليون‌ها دلار از درآمد هتل از دست برود.

از همه سخت تر، گردشگران بايد ۷۰ كيلومتر سوار تاكسي‌هاي آبي مي‌شدند تا به اين هتل در وسط اقيانوس برسند. آب و هواي ناملايم اغلب ارتباط با خشكي را مختل مي‌كرد و گرشگراني كه به آنجا مي‌رسيدند، غالبا دريازده شده بودند. تا اينكه يكي از قايق‌هايي كه براي انتقال بار و مسافر بين هتل و خشكي جابجا مي‌شد، آتش گرفت. اگرچه هيچكس آسيب نديد، اما روي ديد عموم از هتل تاثير منفي گذاشت. اين موضوع در كنار بازاريابي و مديريت ضعيف، باعث ركود اين هتل شد. در نهايت ادامه فعاليت هتل بسيار پرهزينه شد و حدود يك سال بعد از افتتاح آن، هتل شناور به يك شركت ويتنامي فروخته شد.

در سال ۱۹۸۹، هتل را به سايگون، ۵۰۰۰ كيلومتر دورتر، انتقال دادند و در رودخانه سايگون متوقف شد. گردشگري در ويتنام بعد از جنگ رونق گرفته بود و نياز زيادي به اقامتگاه‌هاي لوكس داشت. هتل شناور يك راه حل‌ يك شبه عالي بود و جواب هم داد. اين هتل بسيار محبوب شد. اما بار ديگر مشكلات مالي، صاحبان هتل را مجبور به تعطيل كردن آن كرد.

اين بار هتل به كره شمالي فروخته و به منطقه توريستي كوه كومگانگ در مرز كره شمالي و جنوبي برده شد و در سال ۱۹۹۸ براي گردشگران جنوب افتتاح شد. ۱۰ سال بعد، وقتي يكي از سربازان كره شمالي به طور اتفاقي يك زن كره جنوبي را به قتل رساند، تور‌هاي اين منطقه تفريحي به حالت تعويق درآمدند.

اين هتل در عرض ۳۰ سال بيش از ۱۴هزار كيلومتر سفر كرده و اكنون در كره شمالي است، اما بيش از ۱۰ سال است كه تعطيل است. كيم جونگ اون دستور داد كه همه امكانات كهنه و قديمي از اين منطقه گردشگري پاك شوند و اشاره كرد كه اين هتل ۳۰ ساله يا بايد بازسازي شود يا از بين برود يا به يك توسعه دهنده ديگر فروخته شود.

منبع: amusingplanet